"Τίποτα χειρότερο από τον έρωτα που έγινε μίσος."
Θυμάστε που στο προηγούμενο κείμενο μου έγραψα πως, ακόμα και μετά τον χωρισμό, είναι καλό να κρατάμε επαφές με τον άνθρωπό μας;
Στο κάτω-κάτω ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί, τα οποία δυστυχώς ή ευτυχώς μένουν ανεξίτηλα στο μυαλό μας. Έστω και στο πίσω μέρος..Ωστέ να μπορούμε να τα ανακαλούμε μόνο όποτε εμείς θέλουμε. Ή μάλλον...Όποτε νιώθουμε πως το έχουμε ανάγκη. Ας είμαστε ρεαλιστές, όσο καιρός και αν περάσει, το υποσυνείδητο μας θα επαναφέρει τις όμορφες στιγμές για να μας προσφέρει έστω μια υπόνοια χαμόγελου, και να σπάσει την θλίψη που κρύβει το πρόσωπο μας. Και θα με ρωτήσετε, αφού τα βλέπεις όλα τόσο θετικά γιατί γκρινιάζεις πάλι;
Δεν έχετε άδικο, όσο απαισιόδοξος και να είμαι σαν άνθρωπος προσπαθώ να βλέπω την θετική πλευρά, έστω και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ειδάλλως θα καταλήξω στο Ψυχιατρείο και εκεί θα τα βλέπω θετικά θέλω δεν θέλω. Όμως το πρόβλημα μου, κρύβεται στο γεγονός ότι προσπαθώ να κρατάω επαφές με τον άνθρωπο μου. Δεν σας κοροϊδεύω, ξέρω πως εγώ ο ίδιος το πρότεινα...Αλλά βλέπετε μάλλον δεν ήμουν έτοιμος να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Κυρίως δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι θα προχωρήσει στη ζωή της. Ασφαλώς δεν είχα την απαίτηση να μείνει κολλημένη με εμένα, και ασφαλώς ήξερα ότι θα βρει κάποιον καλύτερο από εμένα γιατί αυτό της αξίζει. Αλλα το μόνο που κατάφερα είναι να φθείρομαι κάθε μέρα και περισσότερο. Γιατί κάθε φορά που ήθελα να ουρλιάξω ότι με σκοτώνει όλο αυτό, ότι δεν μπορώ να την αφήσω να βρει άλλον, ότι δεν είμαι έτοιμος να την βλέπω να απομακρύνεται σιγά-σιγά, προτίμησα να βγάλω τον σκασμό. Και εν τέλει να μισήσω τον άνθρωπο που αγάπησα σαν να ήταν όλη μου η ζωή. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον έρωτα που έγινε μίσος.
Θα μου πείτε "Έλα ρε ψηλέ μην στεναχωριέσαι, αυτή είναι ανώριμη και φθηνή και δεν σε είδε σοβαρά". Πάνω στον θυμό μου με την κατάσταση το σκέφτηκα ομολογώ πολλές φορές..Αλλά δεν το πίστεψα ούτε μία. Και ακόμα κι αν ισχύει δεν θέλω να το πιστέψω. Ε τότε καλά να πάθεις μωρέ μαλάκα που σου συμπεριφέρεται έτσι αφού κάνεις σαν φλώρος. Ναι ξέρω ότι αυτό σκέφτεστε. Και δεν το αρνούμαι...
Ίσως ο έρωτας να ήταν η μυωπία, και ο χωρισμός τα γυαλιά που μου έδωσαν και ξεστραβώθηκα. Και ανακάλυψα τι κρύβεται πίσω από τα μάτια που ερωτεύτηκα όσο τίποτα άλλο. Αλλά τι σας είπα στην αρχή; Μας μένουν οι όμορφες στιγμές πάντα. Και δεν θέλω να το χαλάσω αυτό. Δεν θέλω να ξέρω την αλήθεια. Δεν θέλω να ξεθολώσει το τοπίο. Θέλω το μυαλό μου να ανακαλεί τα όμορφα και να προσδίδει απλόχερα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Προτιμώ να ξέρω ότι όλο αυτό είναι μια ουτοπία. Γιατί η αλήθεια θα επιφέρει κατάθλιψη, και ήδη έχω ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της ψυχής μου, και δεν νομίζω να αντέξει άλλη ταλαιπωρία.
~Χρηστάκης~
Στο κάτω-κάτω ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί, τα οποία δυστυχώς ή ευτυχώς μένουν ανεξίτηλα στο μυαλό μας. Έστω και στο πίσω μέρος..Ωστέ να μπορούμε να τα ανακαλούμε μόνο όποτε εμείς θέλουμε. Ή μάλλον...Όποτε νιώθουμε πως το έχουμε ανάγκη. Ας είμαστε ρεαλιστές, όσο καιρός και αν περάσει, το υποσυνείδητο μας θα επαναφέρει τις όμορφες στιγμές για να μας προσφέρει έστω μια υπόνοια χαμόγελου, και να σπάσει την θλίψη που κρύβει το πρόσωπο μας. Και θα με ρωτήσετε, αφού τα βλέπεις όλα τόσο θετικά γιατί γκρινιάζεις πάλι;
Δεν έχετε άδικο, όσο απαισιόδοξος και να είμαι σαν άνθρωπος προσπαθώ να βλέπω την θετική πλευρά, έστω και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ειδάλλως θα καταλήξω στο Ψυχιατρείο και εκεί θα τα βλέπω θετικά θέλω δεν θέλω. Όμως το πρόβλημα μου, κρύβεται στο γεγονός ότι προσπαθώ να κρατάω επαφές με τον άνθρωπο μου. Δεν σας κοροϊδεύω, ξέρω πως εγώ ο ίδιος το πρότεινα...Αλλά βλέπετε μάλλον δεν ήμουν έτοιμος να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Κυρίως δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι θα προχωρήσει στη ζωή της. Ασφαλώς δεν είχα την απαίτηση να μείνει κολλημένη με εμένα, και ασφαλώς ήξερα ότι θα βρει κάποιον καλύτερο από εμένα γιατί αυτό της αξίζει. Αλλα το μόνο που κατάφερα είναι να φθείρομαι κάθε μέρα και περισσότερο. Γιατί κάθε φορά που ήθελα να ουρλιάξω ότι με σκοτώνει όλο αυτό, ότι δεν μπορώ να την αφήσω να βρει άλλον, ότι δεν είμαι έτοιμος να την βλέπω να απομακρύνεται σιγά-σιγά, προτίμησα να βγάλω τον σκασμό. Και εν τέλει να μισήσω τον άνθρωπο που αγάπησα σαν να ήταν όλη μου η ζωή. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον έρωτα που έγινε μίσος.
Θα μου πείτε "Έλα ρε ψηλέ μην στεναχωριέσαι, αυτή είναι ανώριμη και φθηνή και δεν σε είδε σοβαρά". Πάνω στον θυμό μου με την κατάσταση το σκέφτηκα ομολογώ πολλές φορές..Αλλά δεν το πίστεψα ούτε μία. Και ακόμα κι αν ισχύει δεν θέλω να το πιστέψω. Ε τότε καλά να πάθεις μωρέ μαλάκα που σου συμπεριφέρεται έτσι αφού κάνεις σαν φλώρος. Ναι ξέρω ότι αυτό σκέφτεστε. Και δεν το αρνούμαι...
Ίσως ο έρωτας να ήταν η μυωπία, και ο χωρισμός τα γυαλιά που μου έδωσαν και ξεστραβώθηκα. Και ανακάλυψα τι κρύβεται πίσω από τα μάτια που ερωτεύτηκα όσο τίποτα άλλο. Αλλά τι σας είπα στην αρχή; Μας μένουν οι όμορφες στιγμές πάντα. Και δεν θέλω να το χαλάσω αυτό. Δεν θέλω να ξέρω την αλήθεια. Δεν θέλω να ξεθολώσει το τοπίο. Θέλω το μυαλό μου να ανακαλεί τα όμορφα και να προσδίδει απλόχερα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Προτιμώ να ξέρω ότι όλο αυτό είναι μια ουτοπία. Γιατί η αλήθεια θα επιφέρει κατάθλιψη, και ήδη έχω ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της ψυχής μου, και δεν νομίζω να αντέξει άλλη ταλαιπωρία.
~Χρηστάκης~
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου