"Θα είμαστε καλύτερα έτσι"
«Πίστεψε με, θα είμαστε
καλύτερα έτσι».
Αδιαμφισβήτητα η απόφαση ενός χωρισμού κρύβει έναν εγωισμό από πίσω. Αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι σε φτάνει σε σημείο να μην σε νοιάζει για το πώς θα νιώσει ο άλλος.
Ξέρετε, βάση μιας έρευνας που έγινε σε Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, συχνά ο πόνος του χωρισμού, παρομοιάζεται με τον πόνο που σου προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου. Μόνο που στην δική μας περίπτωση, ο θάνατος αφορά τον εσωτερικό μας κόσμο. Αν είσαι από τους συναισθηματικούς ανθρώπους, όπως καλή ώρα εγώ, νιώθεις μια ψυχολογική καταστροφή. Πεθαίνουν συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις… ή μάλλον… προσπαθείς να τα σκοτώσεις. Προσπαθείς και το καταφέρνεις προσωρινά, αρκεί να μην φανείς ευάλωτος. Να μην αφήσεις τα δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια σου, και απλά να συνεχίσεις να χαμογελάς πλατιά, όπως σου ταιριάζει, και όπως έχεις συνηθίσει τους φίλους σου. Η δολοφονία όμως κρατάει μέχρι να πλαγιάσεις στο κρεβάτι σου. Μέχρι το μάγουλο σου να ακουμπήσει το μαξιλάρι σου, και να ξεκινήσει η παλίρροια.
Παραδόξως, όταν ξαπλώνεις να κοιμηθείς καταρρέουν οι άμυνες σου. Και όλος ο κατακλυσμός συναισθημάτων που κρατούσες μέσα σου για να προσποιηθείς τον δυνατό, ξεχύνεται μέσα σ’ ένα λεπτό. «Η Πόλις εάλω», μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση, η Κωνσταντινούπολη είναι τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλά σου, και οι Οθωμανοί τα δάκρυα που συγκρατούσες. Ευτυχώς καταφέρνεις να συγκρατήσεις την κραυγή αγωνίας που κρατάς μέσα σου, και έχεις μια μικρή δόση υπερηφάνειας γι’ αυτό. Ο κολλητός σου εκείνη την στιγμή, είναι η μουσική που παίζει στα ακουστικά σου. Η συντροφιά σου είναι το «Jar of Hearts» της Christina Perri αν είσαι ψευτο-κουλτουριάρης σαν εμένα ή το «Θα με θυμάσαι» του Νότη Σφακιανάκη αν είσαι γνήσιο ελληνόπουλο. Κι σε εκείνο το σημείο, αποκοιμιέσαι. Και ξυπνάς πάνω σε ένα μαξιλάρι βρεγμένο, με το πρόσωπο πρησμένο από το χθεσινοβραδινό ξέσπασμα, και ένα μυαλό αλοιφή από το σοκ που υπέστη.
Άρα όχι αγάπη μου όμορφη. Όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα είμαστε καλύτερα έτσι, για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, δεν είμαστε. Δεν θα είμαι ποτέ καλύτερα χωρίς εσένα. Όχι μόνο επειδή μου λείπεις. Αλλά γιατί οι πληγές που προκάλεσες δεν επουλώνονται. Δεν μπορείς να κλονίζεις έτσι τον ψυχικό μου κόσμο και να νομίζεις ότι είναι όλα ωραία και ρόδινα. Να έχετε τα μούτρα, όταν ζητάτε χωρισμό και να λέτε «Συγγνώμη που θα σε πηδήξω έτσι, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι μαζί σου». Να είστε ειλικρινείς, όχι εγωιστές.
Αδιαμφισβήτητα η απόφαση ενός χωρισμού κρύβει έναν εγωισμό από πίσω. Αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι σε φτάνει σε σημείο να μην σε νοιάζει για το πώς θα νιώσει ο άλλος.
Ξέρετε, βάση μιας έρευνας που έγινε σε Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, συχνά ο πόνος του χωρισμού, παρομοιάζεται με τον πόνο που σου προκαλεί ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου. Μόνο που στην δική μας περίπτωση, ο θάνατος αφορά τον εσωτερικό μας κόσμο. Αν είσαι από τους συναισθηματικούς ανθρώπους, όπως καλή ώρα εγώ, νιώθεις μια ψυχολογική καταστροφή. Πεθαίνουν συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις… ή μάλλον… προσπαθείς να τα σκοτώσεις. Προσπαθείς και το καταφέρνεις προσωρινά, αρκεί να μην φανείς ευάλωτος. Να μην αφήσεις τα δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια σου, και απλά να συνεχίσεις να χαμογελάς πλατιά, όπως σου ταιριάζει, και όπως έχεις συνηθίσει τους φίλους σου. Η δολοφονία όμως κρατάει μέχρι να πλαγιάσεις στο κρεβάτι σου. Μέχρι το μάγουλο σου να ακουμπήσει το μαξιλάρι σου, και να ξεκινήσει η παλίρροια.
Παραδόξως, όταν ξαπλώνεις να κοιμηθείς καταρρέουν οι άμυνες σου. Και όλος ο κατακλυσμός συναισθημάτων που κρατούσες μέσα σου για να προσποιηθείς τον δυνατό, ξεχύνεται μέσα σ’ ένα λεπτό. «Η Πόλις εάλω», μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση, η Κωνσταντινούπολη είναι τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλά σου, και οι Οθωμανοί τα δάκρυα που συγκρατούσες. Ευτυχώς καταφέρνεις να συγκρατήσεις την κραυγή αγωνίας που κρατάς μέσα σου, και έχεις μια μικρή δόση υπερηφάνειας γι’ αυτό. Ο κολλητός σου εκείνη την στιγμή, είναι η μουσική που παίζει στα ακουστικά σου. Η συντροφιά σου είναι το «Jar of Hearts» της Christina Perri αν είσαι ψευτο-κουλτουριάρης σαν εμένα ή το «Θα με θυμάσαι» του Νότη Σφακιανάκη αν είσαι γνήσιο ελληνόπουλο. Κι σε εκείνο το σημείο, αποκοιμιέσαι. Και ξυπνάς πάνω σε ένα μαξιλάρι βρεγμένο, με το πρόσωπο πρησμένο από το χθεσινοβραδινό ξέσπασμα, και ένα μυαλό αλοιφή από το σοκ που υπέστη.
Άρα όχι αγάπη μου όμορφη. Όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα είμαστε καλύτερα έτσι, για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, δεν είμαστε. Δεν θα είμαι ποτέ καλύτερα χωρίς εσένα. Όχι μόνο επειδή μου λείπεις. Αλλά γιατί οι πληγές που προκάλεσες δεν επουλώνονται. Δεν μπορείς να κλονίζεις έτσι τον ψυχικό μου κόσμο και να νομίζεις ότι είναι όλα ωραία και ρόδινα. Να έχετε τα μούτρα, όταν ζητάτε χωρισμό και να λέτε «Συγγνώμη που θα σε πηδήξω έτσι, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι μαζί σου». Να είστε ειλικρινείς, όχι εγωιστές.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου