''Της Σαλονίκης τα ξενύχτια''

Απόψε είναι ένα από εκείνα τα βράδια, από εκείνα τα Σαββατόβραδα, που δεν θέλεις να βγείς έξω. Να δεις άλλους ανθρώπους. Δεν σε γεμίζει τίποτα και κανένας. Ούτε το κομμάτι που θα βάλει ο Dj, ούτε η ρουφιάνα που θα πετάξει βυζιά και κώλο έξω και θα κουνιέται μπας και νιώσει τίποτα στα σκέλια της. Είσαι κενός μέσα σου.

Ντύνεσαι λοιπόν, παίρνεις το πακέτο, βάζεις τον αναπτήρα στην τσέπη και φεύγεις. Δεν ξέρεις που πας και που θα σε βγάλει ο δρόμος. Φτάνει που έχεις τα τσιγάρα σου και τα ακουστικά σου. Είναι αργά και έχει λίγο ψύχρα. Βάζεις την κουκούλα σου, σκύβεις το κεφάλι και προχωράς. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου. Μόνο μπερδεμένες σκέψεις, ένα μεγάλο γιατί, ένα πως και ένα ''σκατά τα κάναμε''.Έρχονται στο νου σου λόγια, υποσχέσεις,αγκαλιές,φιλιά. Ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό και τα πάντα θολώνουν. ''Αυτό ήταν που με αγαπούσες;'', ακούγεται από την ψυχή σου. Ναι από αυτήν την χιλιορημαγμένη ψυχή σου. Που την πήρε μαζί της εκείνο το βράδυ που σου γύρισε την πλάτη και έφυγε. Για καρδιά, δεν το συζητάω καν. Στην διάλυσε και από τότε παλεύεις να μαζέψεις τα κομμάτια της. Μάταια. Δεν κολλάει η γαμημένη.

Και εκεί που έχεις τα μάτια γεμάτα με δάκρυα, την βροχή να πέφτει σιγανή, σαν να κλαίει και ο Θεός μαζί σου, ακούς στα αφτιά σου μια γνωστή μελωδία. Η πιο καψούρικη ζεϊμπεκιά που έχει γραφτεί για την Σαλονίκη. ''Σ'αναζητώ στην Σαλονίκη ξημερώματα.'' τραγουδάει ο αείμνηστος Μητροπάνος. Και έτσι λοιπόν, με τα μάτια δακρυσμένα, με τσιγάρο στα χείλη, στην μέση της ασφάλτου, ξεσπάνε όλα τα συναισθήματα μαζί. Ένας αρχαίος πολεμικός χορός. Χωρίς βήματα, χωρίς πρέπει και μη. Μόνο με καρδιά και ψυχή. Μία ζεϊμπεκιά αφιερωμένη σε ένα πρόσωπο. Που σε σκότωσε γιατί φοβήθηκε πόσο πολύ την αγαπούσες. Αφιερωμένη λοιπόν, και δεν γαμιέται. Ας είναι καλά.

                                                  ~Γιούβας~